ผลวิจัยเผยว่า คนเรา “โกหก” ซึ่งๆ หน้าเวลาสัมภาษณ์งานมากกว่าที่คิด เพื่อปกปิดเรื่องที่ไม่อยากให้รู้ หรือให้รู้แค่บางส่วนเท่าที่อยากให้รู้พอ หลายคนทำไปเพราะสถานการณ์บังคับ คือพื้นฐานเป็นคนดีมีจรรยาบรรณ แต่จังหวะสำคัญนี้ก็ต้องขอซักหน่อย เพราะใครๆ ก็อยากได้งาน
การไต่เต้าขึ้นมาเป็นหัวหน้ามีอำนาจในมือ vs. การรักษาตำแหน่งหัวหน้าและอำนาจในมือ เป็น 2 สิ่งที่ดูเผินๆ เหมือนกัน แต่ถ้าดูลึกๆ จะพบว่าต่างกันสิ้นเชิง
เราอยู่ในยุคที่การทำงานทุกประเภทถูกวัดผลด้วย data ได้อย่างแม่นยำ อย่างเช่นทีม Marketing ยิง ads ออกไปยังไง มี metrics ชี้วัดเช็คได้ละเอียดทุกอย่างเท่าที่อยากรู้
หน้าที่หลักของหัวหน้ามักคือการ inspire ราดน้ำมันใส่ไฟแห่งแรงบันดาลใจในตัวลูกน้อง คอยรดน้ำสม่ำเสมอไม่ให้ไฟดับ แต่ตัวหัวหน้าเองเป็นคนเป็นลูกจ้างเหมือนกันที่ไฟในการทำงานขึ้นๆ ลงๆ ได้ไม่ต่างจากคนอื่น
ปกติถ้าใครอยากรู้ว่าลูกค้าคิดยังไงกับสินค้าของแบรนด์? ก็มักทำ Social Listening ไปรับฟังเสียงของลูกค้าจากช่องทางต่างๆ เพราะทั้งง่าย สะดวก และต้นทุนต่ำ
พอเป็นแบบนี้ จึงเกิดการคิดย้อนกลับ ว่าถ้าผู้นำอยากรู้ว่าทีมคิดยังไงกับเรา? หรือต้องการหาไอเดียเจ๋งๆ บ้างล่ะ? ก็ต้องทำสิ่งที่เรียกว่า “Team Listening”
มั่นใจว่าต้องมีหลายคนในที่ทำงานที่เป็น “เจ้าหนูจำไม” หรือคนขี้สงสัย คนพวกนี้มักจะตั้งคำถามหรือสงสัยกับอะไรหลายอย่างรอบตัวอยู่ตลอดเวลา แต่รู้หรือไม่ การเป็นคนขี้สงสัยก็มีข้อดีอยู่หลายอย่างเหมือนกัน
“หน้าที่ของหัวหน้าไม่ได้โฟกัสที่ตัวเอง แต่คือการปั้นทีมพัฒนาคนให้เก่งขึ้น” ประโยคนี้พวกเรารู้กันดีอยู่แล้ว เพียงแค่ว่า พูดน่ะง่าย…แต่ทำจริงอาจไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า หัวหน้าขี้เหวี่ยง-บอสขี้วีน คือตัวการ Toxic environment บรรยากาศมาคุในที่ทำงาน ตัวพ่อแห่งความเครียด ความกดดัน มลภาวะทางเสียงที่กระทบแก้วหูจากการตวาดด่าลูกน้อง
“น้องในทีมคนนี้มีของ” คือคำที่หัวหน้าแบบเราๆ น่าจะเคยสัมผัสมาบ้าง แต่บางทีเรื่องนี้ก็ใช้ความรู้สึกประเมิน ดูเป็นนามธรรมจับต้องไม่ค่อยได้
อยากเป็นหัวหน้าที่ดีขึ้น ให้ลูกน้องรัก? บางครั้งคนเป็นหัวหน้าแบบเรา แทนที่จะเอาแต่พูดจาแนะนำหรือออกคำสั่งลูกน้องในทีม ต้องหันกลับมา “ตั้งคำถาม” กับตัวเอง